When the going gets tough, the tough get going!

Door Fabiola Koopmans, 12 april 2016

Marlies is een succesvol onderneemster. Al jaren. Ze groeit, ontwikkelt en innoveert in haar markt. Ik volg haar ook al jaren. Met bewondering. Zoveel energie in 1 persoon!

Ondanks dat Marlies erg positief is over haar succes en haar mogelijkheden, steekt er ook steeds iets anders de kop op. Een verlangen om het rustiger aan te kunnen doen. Aan de hectiek ontsnappen. Nieuwe plannen te ontwikkelen. Nadenken.  Dat drukt zij dan weer hard de kop in. Door in die malle molen! Maar ja, alles onder water houden, kost ook energie. Ze verbruikt dus dubbel. Dat is zonde. Ze zou die energie graag constructiever inzetten. Op de zaak of thuis.

Welke looping zie ik haar nou steeds nemen?

• Fase 1, Angst, Ga ik het waar maken deze keer? Willen ze mijn product (weer) kopen?
• Fase 2, Stress. Heel veel. Shit ja, ze willen het weer maar kan ik het leveren? Op tijd? Is het net zo goed als de vorige keer? Doet mijn personeel mee?
• Fase 3, Hard werken. Heel hard. Alles en iedereen moet nu wijken, alles op alles zetten, de tunnel in, niet meer op of om kijken.
• Fase 4, De voltooiing en het succes. De tong kan even op de hielen blijven hangen.Er volgt een periode van beloning, een zekere ontspanning met daaraan ook weer avontuur gekoppeld, want ook buiten het werk moeten nieuwe ervaringen worden opgedaan. Achterstallig onderhoud naar kinderen en andere relaties. Excuses maken voor de ‘overlast’.
• Fase 5,  Innoveren en warm lopen voor de nieuwe ronde. De creatieve fase, nieuwe concepten bedenken.
  

In Fase 3 is ze in zo’n sterke flow dat ze er ook vaak een ander project bij pakt. Het is altijd harder werken dan verwacht maar ze flikt het altijd weer!!

Mensen dicht om haar heen zien wat er gebeurt en geven haar ruimte. Ze doet dit ook voornamelijk alleen. Het zit in haar hoofd, zij heeft het ‘perfecte’ plaatje, zij weet wat te doen. Ze trekt haar personeel mee. En voor wie de sprint niet volhoudt, loopt zij wat harder.

Mensen die wat verder bij haar vandaan staan, vinden het prachtig en krachtig wat ze doet. Alleenstaande moeder met een eigen bloeiende business. Petje af.

Hoe beleeft Marlies dit patroon? Ze is het inmiddels wel gaan herkennen. En er niet zo blij mee. In de vliegende vaart ontstaat schade. Naar haarzelf omdat ze te veel stress ervaart in haar hoofd en lichaam. Naar haar gezin omdat ze niet beschikbaar kan zijn, dat voelt, ervan baalt en dan in haar eigen verdediging harder is dan ze wil zijn naar haar omgeving. Eigenlijk wil ze dit patroon wel loslaten maar dan ontstaat de angst dat haar inkomen ook wegvalt. Dat het niet anders kan.

Dit zie ik regelmatig. Hard rondrennen in je rad zodat je niet meer stil kunt staan. Omdat je het idee hebt gekregen dat de boel dan instort. Alles leunt op jou. Dat heb je ook netjes zo opgebouwd. In de hoofdrol maar niet in de schijnwerpers. On en back stage tegelijkertijd. Je acteert en regisseert. Als de  overige spelers niet sterk genoeg zijn, acteer je wat beter om dat bij te werken. Zodat het publiek het niet doorheeft. Maar wie is het publiek? Waarom weegt dat zo zwaar? Mag de buitenwereld niet zien dat het soms moeite kost? Of juist het gemak? Je er soms gewoon op los improviseert? Je danspasjes soms kwijt bent?

In dit verhaal komt steeds de vraag, Is het waar? Bij me op. Een simpele maar o zo interessante vraag die Byron Katie altijd stelt. Als je gewend raakt om onder druk te leveren, is er niet veel ruimte meer voor creativiteit. Mis je wellicht nieuwe oplossingen of andere inzichten. Je persoonlijke ontwikkeling wordt in de kiem gesmoord. En is er echt geen ander manier?

In coachingstrajecten blijkt er altijd veel meer ruimte te zijn dan men dacht. Bij wat afstand komt men erachter hoe succesvol ze eigenlijk zijn en dat ze daar wel eens op mogen vertrouwen. Anderen inzetten, vertrouwen op hun kwaliteiten. Er niets instort als je er niet steeds boven op zit. Strategisch werken. Het eeuwige schuldgevoel dat nergens op stoelt eens loslaten. Of uit een situatie stappen als die niet blijkt te passen.

Inspirerende groet van mij. Fabiola